روستای کهریز ارومیه
از ارومیه در جهت شمال و به سمت سلماس و خوی که حرکت کنید، حدودا ۵۰ دقیقه بعد و پس از گذشتن از مناطق شیخ سرمست، عباس‌آباد، نوشین، سلطان‌آباد و … در فاصله‌ای حدود چهل – پنجاه کیلومتری ار مرکز ارومیه، در مسیری آسفالت به روستای کهریز ارومیه می‌رسید که در سمت چپ و غرب جاده است. یکی دیگر از روستاهای ارومیه که منظره طبیعی و بکر دارد و هرساله گردشگران بسیاری به آنجا می رود روستای بالو ارومیه می باشد. برای اطلاع بیشتر کلیک نمایید.
جمعیت حال حاضر این روستا از نوادگان ترک‌هایی هستند که بیشتر از یک قرن پیش از شرق آناتولی ترکیه به دلایلی که دقیقا مشخص نیست، به سمت ایران مهاجرت کرده و این روستا را برای سکونت برگزیدند. اکثریت ترک زبان هستند و سنی مذهب و از شاخه‌ی حنفی. آداب و رسوم‌شان را از مردمان شمال شرق ترکیه وام گرفته‌اند و زبانشان تلفیقی از ترکی آذربایجانی و آناتولی است. پس با مجله خبری اختصاصی ارومیه ایتوک همراه باشید.
محصولات روستای کهریز
بیشتر اراضی این روستا را باغ‌های میوه، بویژه باغ گیلاس پوشش داده‌اند. نوعی گیلاس مرغوب تک‌دانه و سالخومی (خوشه‌ای) که در کمتر جایی در جهان می‌توان محصولی مشابه آن را پرورش داد، محصول درجه یک این منطقه است. خاک روستای کهریز برای پرورش این گیلاس، مرغوب و مناسب است. مردم روستای کهریز اکثرا به باغداری مشغول هستند. از دیگر محصولات این روستا می‌توان هلو ، گلابی، سیب و انگور را برشمرد.
بر طبق آخرین بررسی‌ها این روستا با حدود ۷۰۰ خانوار جمعیت و بیش از ۴۷۰ واحد مسکونی هنوز به زمین یا سالن ورزشی مجهز نیست، شبکه‌ی سراسری برق و لوله‌کشی آب برای اهالی انجام شده اما دسترسی عمومی به اینترنت امکان‌پذیر نشده است.
یک چاه عمیق در این روستا هست که «دینام» نامیده می‌شود. در فصل گرم سال و موقع برداشت محصولات در کنار این چاه یک بازار فصلی توسط اهالی شکل می‌گیرد که محل فروش محصولات باغداران و چانه‌زنی با خریداران بر سر قیمت تا رسیدن به توافق است. بدین ترتیب باغداران محصولات خود را زودتر به بازار می‌رسانند.
خیابان خاتم النبیا یکی از خیابان های ارومیه می باشد. برای اطلاع بیشتر کلیک نمایید.
میانگین دمای هوا در این روستای سردسیری، سالانه حدود ۱۰ درجه است و اهالی بطور متوسط حدود ۷۰ روز را در یخبندان سپری می‌کنند.
آداب و رسوم در روستای کهریز
در آداب و رسوم این روستا در جشن عروسی‌ها که امروزه در دو روز و در تالارهای ابتدای روستا، بهارستان یا گلستان برگزار می‌شود شب اول جشن را «خنه گجئه سی» می‌نامند. این بخش مراسم که در واقع حنابندان است از ساعت ۷ شب آغاز می‌شود و میهمانان به رقص محلی مشغول می‌شوند. در حین رقص محلی مردان و زنان به صورت دایره‌وار دست یکدیگر را می‌گیرند و آرام همراه با آهنگی ترکی می‌رقصند. یک نفر که بزرگ مراسم است با دستمالی در دست رقص را رهبری می‌کند و یک نفر که کوچکتر جمع به حساب می آید در اخر رقص دستمال اجرا می‌کند. مردم هنگام پیوستن به جمع اندکی پول برای سرسلامتی بزرگ جمع و خانواده داماد وعروس به خواننده هدیه می‌دهند.
رقص‌هایی همچون جلمان، هرقاسو، یاسمن، برزی‌برزی؛ رقص‌های مرسوم اینگونه جشن‌هاست که جوانان روستا در آنها تبحر خاصی دارند. پس از مراسم رقص و صرف شام است که بر طبق آداب دیرین، داماد را در نزد بزرگ جمع (بی) می‌برند و لباس دامادی را بر او می‌پوشانند.
