تفییر سبک پوشش در صدا و سیما
به نظر می رسد روندی که در چند سال اخیر لباس مجریان و گویندگان زن را تغییر داده است، نوعی هماهنگی و همراهی با واقعیت های مرسوم جامعه است. گویی واقعیت های خشن اجتماعی این رسانه را متقاعد کرده است که در چارچوب موازین شرعی تن به دادن امتیاز و تسامح کند. ای کاش البته «جام جم» در مواقع مقتدرتر چنین امتیازات معقولی را می پذیرفت.
حضور یک مجری زن با پوشش کم حاشیه در یک برنامه تلویزیونی، واکنش گسترده ای را در محافل خبری و رسانه های داخلی و خارجی به دنبال داشت. زیلا صادقی یکی از مجریان تلویزیون در یکی از آخرین اجرای خود به جای پوشش معمول و متعارف مجریان (چادر یا مانتو) از ترکیب کت، دامن و شال استفاده کرد تا اولین زن باشد که نه به عنوان مهمان یا کارشناس برنامه بلکه به عنوان مجری یک برنامه زنده تلویزیونی لباسی متفاوت به تن کرده است.
اگرچه لباس جدید خانم صادقی از نظر میزان پوشش کمترین تفاوتی با مانتو یا حتی چادری ندارد، اما نفس این تغییر به زعم برخی از تحلیلگران مسائل اجتماعی به عنوان آغاز تعبیر شده است؛ آغاز پذیرش رسمی «سایر انواع لباس زنانه» توسط صدا و سیما. به گفته این مفسران، موضوعی به ظاهر ساده مانند پوشیدن کت و دامن مجری زن، نشان از تغییر سیاست های صدا و سیما در حوزه پوشاک زنانی است که در رسانه ملی فعالیت می کنند. البته می توان گفت صداو سیما نیز مانند بسیاری از ارگان های رسمی در سال های گذشته برای بانوان و حتی همکاران مرد لباس فرم مشخص کرده بود و اکنون تغییراتی در قالب این لباس ایجاد کرده است.
اگرچه ماهیت این تغییر به دلیل اینکه صرفاً یک اقدام شکلی است نمی تواند موضوع مهمی باشد، اما به دلیل موقعیت حاکمیتی رسانه ملی توجه بسیاری را به خود جلب کرده و منشأ تحلیل ها و تحلیل های بسیاری شده است. تعابیری که مسلماً بسیاری از آنها بویی از واقعیت نبرده است. برخی این اقدام را تصمیمی کلان برای اتخاذ رویکردی ملایم‌تر در حوزه حجاب تفسیر کرده‌اند. استدلال این تحلیل گران این است که در ساختار فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، صدا و سیما به طور سنتی نماینده و حاملان گفتمان رسمی نظام محسوب می شود و به همین دلیل، نوع پوشش آنها نماینده رسمی الگوی حجاب مورد قبول یا آنگونه که برخی می‌پسندند «حجاب تراز» از نمای صداوسیما است.
